De Zuiderzee

‘622 nieuwe gevallen van virus in China, Het virus heeft al 25 kinderen het leven gekost’
‘Shanghai bus fire kills 3, raises worries’
‘Zeker 8.500 doden bij aardbeving China’
‘Buitenlandse studenten het land uit tijdens Spelen’

Waarschijnlijk hebben jullie deze krantenkoppen de afgelopen tijd wel voorbij zien komen. Na vier weken radio-stilte leek het mij een goed moment om een berichtje richting het thuisfront te sturen. Inmiddels lig ik dus onder het puin, met een paar brandwonden en koorts te wachten totdat ik het land wordt uitgezet.

Maak jullie niet druk: voorlopig kom ik (nog) niet terug om jullie te vervelen. De afgelopen vier weken zijn razendsnel voorbij gegaan en in een bruisende stad als Shanghai verveel je je nooit. Het weekend na de A1 grand prix zijn we, cultureel als we zijn, afgereisd naar een stad op ongeveer 150 km afstand van Shanghai: Suzhou. Wanneer je zo ver van huis bent is het goed om niet alleen in een metropool waarin flats met kantoren worden afgewisselt te blijven, maar ook wat van het land erbuiten te zien. Door enige miscommunicatie (Peter moest zo nodig één minuut voor vertrek wat eten) was een hevige sprint nodig om de trein te halen. Aangemoedigd door de werknemers van het station bereikte we de trein gelukkig net op tijd. Omdat we ’s avonds aankwamen hebben we direct van de gelegenheid gebruik gemaakt en het nachtleven van deze stad verkent. Een gezellige avond was het resultaat en de alcohol zorgde ervoor dat we toch op de keiharde bedden konden slapen. De volgende dag zijn we naar de Tiger-hill geweest, deze berg met Tempel erbovenop is dé trekpleister van de stad. Omdat je een trein van te voren moet boeken en de regel vol=vol geldt, zijn we met een klein volgepropt personen busje naar Shanghai teruggekeerd. Achter de laptop hebben we de, enigszins tegenvallende, ontknoping van de eredivie gratis via het internet bekeken. Op deze momenten is de wereld zo klein!

De werkweek die hierop volgde bracht niet heel veel bijzonders. Het hoogtepunt was een video-conference met de UK. Een van onze klanten vroeg ons om naar het kantoor van het moederbedrijf te komen. In een vergaderzaal met een grote eikenhouten tafel en 15 leren stoelen hing een grote flatscreen TV aan de kopse kant. Daarboven was een camera bevestigd en binnen een paar seconde werd verbinding gemaakt met de andere kant van de wereld. Perfect beeld en geluid zorgt ervoor dat het voelt alsof je gewoon in een vergadering bent. Beide partijen kunnen beide camera’s besturen en hiermee inzoomen op een product of op personen. Op de werkweek volgde een relaxed weekend waarin het weer eindelijk beter werd. Met een graadje of 20-25 hebben we een middagje in het century park gelegen. Dit is het grootste park van shanghai, waarbij je zelfs een euro entree moet betalen. Vrijdag en zaterdag natuurlijk even het nachtleven onveilig gemaakt en zondag een biertje op mijn verjaardag gedronken. Van de jongens heb ik een op afstandbestuurbare helikopter gekregen. Supergaaf ding dat kennelijk ook bij hen zelf in de smaak valt: Hij staat momenteel namelijk al ruim een weekje bij hen in het appartement.

Na twee-en-halve dag werken stond het volgende hoogtepunt alweer op het programma. Zoals jullie merken is het leven hier vooral genieten en een aaneenschakeling van hoogtepunten, dieptepunten en nog hogere punten. Tim en Peter hebben ter ere van de geboortedag van onze lieve Koningin een dubbeldekkerbus met open dak geregeld inclusief een geheel verzorgde middag en avond met Nederlandse versnaperingen zoals Hutspot, broodjes jonge kaas, Berenburg en Unox rookworst. Ook de oud-hollandse spellen als spijkerpoepen en koekhappen mochten niet ontbreken. Met onze oranje pakken maakte we de blitz zoals je op de foto’s ziet. Helaas moesten we ons een klein beetje inhouden omdat er heftig tripje op het programma stond.

Op deze eerste dag van de maand mei, een nationale feestdag in China, ging de wekker om half acht. Om tien uur vertrok de vlucht van twee-en-half uur richting het meest zuidelijke gebied van China. Hainan, dat letterlijk zee van het zuiden betekend, was onze plaats van bestemming. Vijf dagen lang mochten we het eiland dat ongeveer zo groot (of klein) is als Belgie, gaan verkennen. Een tropische temperatuur van 30-35 graden zorgde voor veel zweetdruppels en een bruin kleurtje dat inmiddels lekker aan het afbrokkelen is. Om half één in de middag landde onze aangename vlucht op de luchthaven van Haikou, de hoofdstad van Hainan dat met ruim zeven miljoen mensen ook de grootste stad is van het eiland. Hoewel dit voor Nederlandse begrippen een zeer grote stad is (Amsterdam 1,5 miljoen) kwam de stad in onze ogen over als klein en rustig. Als een warm deken overviel de hitte ons, zelfs wanneer je niets doet is het enorm heet. De  beste oplossing moest wel het strand zijn. Met z’n alle propte we ons in een overvolle bus die ons in een half uurtje naar het strand bracht. Een rustige zee en een lang strand zorgde voor een heerlijke middag zwemmen en voetballen, die afgesloten werd met een diner in een van de plaatselijke visrestaurants. De eerste nacht hebben we doorgebracht in een hostel. Onder een klamboe tegen de muggen met z’n allen op een kamer in stapelbedden hebben we de eerste warme nacht zonder problemen overleeft.

De volgende ochtend zijn we in een superluxe bus naar Wanning gegaan. Ons doel was een strand dat de vrouw van het hostel aanraadde: Shimei Bay. In Wanning spreek dus helemaal niemand Engels, maar de chinese lessen van Peter en Tim hielpen ons weer eens uit de brand. We mochten achterin een pick-up truck richting het strand. Deze aardige chinees vond het kennelijk fantastisch om vijf van die blank-koppen achterin te hebben, aangezien hij even stopte om een biertje te halen en ons helemaal naar het strand bracht zonder geld te vragen! We voelde ons helemaal thuis. De sfeer zat er goed in, maar toen we langzaam het strand opliepen werd iedereen stil. Zo’n locatie hadden we alleen in films gezien. Een prachtig wit strand, palmbomen met kokosnoten achter ons, een eilandje voor de kust, vissersbootjes op het strand en hemelblauw water; Fantastisch!

Het strand was totaal verlaten. Hoewel er een strandtent en restaurant bij waren, en het ook nog eens vakantie is voor alle chinesen waren er maar een paar mede-mensen. Een heerlijke middag aan het strand: beetje zwemmen, beetje kaarten, kokosnootje en een biertje erbij. Dit is het echte leven. Aan het eind van de middag zijn we bij het restaurant een hapje gaan eten en konden we volgens de serveersters blijven slapen. Echter toen de avond begon te vallen en we vriendelijk werden verzocht te betalen bleek dat laatste op een mistverstand te berusten! Zaten we dan in de middle of nowhere, geen slaapplaats, steeds meer muggen en geen bussen ofzo in de buurt. We besloten een paar kilometer te gaan lopen richting de snelweg en al liftend richting de volgende plaats, Sanya, te rijden. Aangekomen bij de snelweg kregen we wonderbaarlijk snel een lift aangeboden. In een super klein vrachtwagentje zaten we inclusief alle tassen gepropt.  Met een BVO-tje in de hand hebben we anderhalf uur achterin gezeten en alle smartlappen gezongen die we kenden. Om een uurtje of elf kwamen we aan in Sanya. Dit is de toeristische stad van het eiland. Vooral Russen brengen hier hun vakantie door, wat dan ook te zien is aan de borden van bijvoorbeeld winkels en hotels die ook in het Russisch vertellen wat men te bieden heeft. Toen we de volgende dag navraag wilden doen in een hotel naar scooterverhuur bleek de lieve meid helaas geen Engels te spreken. Maar vol trots vertelde ze direc dat ze wel russisch sprak(!). Maarja deze taal hebben we nog niet helemaal onder de knie.

De volgende morgen zijn we, zoals eerder gezegd, op zoek gegaan naar scooters. Ons plan was namelijk om de omgeving te verkennen met scooters en af en toe een strandje te pakken. Niemand kon ons vertellen waar dit mogelijk was. Wel belandde we in bij een autoverhuur bedrijfje dat ons wel een mooi busje wilde geven. Omdat de borg (500 euro) ons iets te veel was en je immers nooit weet wat voor een malavide bedrijfje het is, zagen we hier van af. Terug bij af moest ons plan bijgeschaaft worden.  Op de landkaart hebben we willekeurig een strand aangewezen en met een taxi die kant opgegaan. Het bleek een strand in aanbouw te zijn. Half opgespoten en hotels in aanbouw. 100 meter verderop was een eiland van rotsen dat net te voet bereikbaar was. Klimmen en klouteren zijn we rondgewandeld en een duik vanaf de rotsen genomen. Tim en Brendo zijn zelfs naar een viskwekerij gezwommen die voor de kust lag. Hier werden ze warm welkom geheette, werden rondgeleid en mochten een hapje mee eten. In de tussentijd ben ik met Peter en Dolon weer aan wal gegaan. In een hotel dat bijna af was, waren wij de allereerste die het chloor zwembad indoken. Toch wel heerlijk fris na al dat zoute water. Vervolgens zijn we in een motor met zijspan langs de kust gereden. Er rijden hier allerlei aangepaste motoren rond waarop plaatselijke vrouwen rijden en mensen van A naar B rijden voor spotprijzen. Zonder dat we het in de gaten hadden werden we bij een parelkwekerij afgezet. In het museum/winkeltje lagen parelkettingen van wel 30 000 euro! Ongelovelijk dat mensen dat betalen voor een paar knikkertjes aan een touwtje. En alsof het nog niet genoeg was voor deze dag zijn we met z’n drieen de net opgeleverde golfbaan gaan verkennen. Voor drie euro pp mochten we allemaal 30 balletjes slaan. Stonden we dan, in onze zwembroek en badslippers de kakker uit te hangen. Aan het eind van de middag zijn we weer samengekomen en met een oude krakkemikkige bus naar de stad terug gereden. ’s Avonds hebben we in een westers restaurant gegeten. Omdat zij de opening van het seizoen vierde kregen we een korting van 50 procent en waren de biertjes 1 yuan (8 eurocent!). Spekkopers als we waren konden we aan het eind van de avond, moe maar voldaan, lachend de rekening betalen. De schade na een twee gangen maaltijd en een hoop glaasjes bier: 6 euro per persoon.

De volgende ochtend werden we wakker van lawaai dat van een paar straten verderop kwam. Vanaf het balkon was een optocht te zien waarbij aan beide kanten van de straat een hoop mensen stonden. Wat bleek nu: Vandaag was de olympische vlam voor het eerst in China gearriveerd en wel in Hainan. Deze ervaring pakte we dus toevallig ook even mee. Na een terrasje en nog maar eens een kokosnoot voor de verandering, hebben we de bus gepakt richting het westen. Deze bus (wederom niet volgens de europese standaarden, maar daar raak je aan gewend) bracht ons in 3 uur naar de volgende bestemming. Langs rijstvelden, riveren en door bergen kwamen aan in de havenplaats Dongfang. Met tuk-tuk’s hebben we ons naar het strand laten rijden. Het woord voor zee is namelijk makkelijk te herleiden uit Shanghai, dat opwaarts naar de zee betekend. Het woord ‘Hai’ was dan ook voldoende om ons aan hets strand te laten afzetten. Hier bleek ook een ‘vier sterren’ hotel te zijn dat helemaal eenzaam en alleen stond. Voor een schappelijk prijsje mochten we hier de nacht doorbrengen. Enige wat een beetje tegenzat was de keelpijn/verkoudheid die ik inmiddels had ontwikkeld. Airco’s blijken behalve verkoeling ook minder fijne dingen te veroorzaken. Maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken en veel drinken helpt volgens moeders. Na het inchecken voor de verandering maar weer op het strand gelegen.  Het was inmiddels al aardig laat geworden en het werd tijd om een hapje te gaan eten. Om de hoek was een plein waar in de buitenlucht allemaal chinezen aan het eten en vooral drinken waren. De serveerster was razend enthousiast en ook de plaatselijke mensen waren opgetogen ons te zien. De menukaart, dit keer zonder plaatjes, werd in Peter’s handen geduwd. Gewoon wat mooie chinese tekens uitzoeken dus. Het eten was in ieder geval prima en de biertjes dronken goed weg.

Samen met Tim en Brendo hadden we het geniale idee om te gaan vissen. Het wekkertje ging om 5.45 en fris en fruitig zijn we naar de haven gegaan. Dit is waarschijnlijk een iets andere haven als dat jullie je voorstellen. Het is meer een ongeregeld zooitje oude houten boten en stinkende vissen. We zijn op een bootje gestapt dat normaal gesproken de vissers naar de ‘grote’ vissersboot brengt. Daarmee zijn we de zee opgevaren richting de boten die voor anker lagen. Helaas vingen we keer op keer bot en mochten we geen enkele boot op. Reden hiervan was waarschijnlijk dat ze niet meer uit zouden varen en vannacht de vangst al binnen hadden gehaald. Toch was het even lekker uitwaaien op zee. Terug aan de kade zijn we nog even de markt overgelopen. Je kunt het eigenlijk geen markt noemen. Een paar stapels kisten met vers gevangen vis werden overgeladen in manden die achterop de motor, scooter of fiets werden meegenomen. Allerlei vissen kwamen langs: Roggen, baarsen en zelfs kleine (halve meter groot) haaien. Overigens was het opkomen van de zon op deze vroege morgen ook de moeite waard.  We wilden deze middag nog eventjes het strand pakken voordat we ’s avonds het vliegtuig opstapte. Dus zo snel mogelijk zijn we richting het vertrekpunt van bussen gegaan. Hier stap je gewoon op de bus waarmee je mee wilt. Zodra de bus vertrekt komt een vrouw langs om het kaartje af te rekenen. Tijdens de reis die wederom door mooie natuur ging hebben we onze eerste tropische regenbui meegemaakt. De bus bleek hier niet zo goed mee om te gaan en lekte hier en daar een paar druppels. Na een half uurtje klaarde de lucht gelukkig op en brak het zonnetje, hoewel iets minder hevig, weer door. De reisduur hadden we iets te optimistisch ingeschat want het duurde maar liefst 4,5 uur voordat we weer terug waren in Haikou. Na een klein hapje eten zijn we naar het vliegveld gegaan. De vlucht had een half uurtje vertraging dus we konden nog even rustig een cappuccino drinken. Het was inmiddels alweer maandag (we hadden allemaal vrij gekregen) en morgen moest er natuurlijk weer gewerkt worden, dus de oogjes gingen even een uurtje dicht. Na wederom een voorspoedige vlucht en een busritje naar huis kwamen we om half twee ’s nachts veilig thuis.

P.S.: Ik heb de paar foto’s die ik heb gemaakt hier online gezet. Binnenkort ga ik met de andere foto’s uitwisselen en zal de collectie veel groter zijn.