Oerend hard

Welkom op deze nieuwe weblog! Het is nog maar kortgeleden dat ik mijn vorige berichtje geschreven heb, maar ik moet het weekend echt even met jullie delen! Allereerst bedankt allemaal voor de reacties en mailtjes! Afgelopen weekend hebben we weer heel wat ondernomen en meegemaakt. Er gebeurd altijd wel wat in deze miljoenenstad!

Na een weekje lekker gewerkt te hebben belde Freddy toen we aan het eten waren. Hij kwam net terug uit Lai’an, waar hij bij de assemblage van een van onze producten werkt. Op zich best gaaf om de foto’s te zien. Het is namelijk in the middle of nowhere, waar in kleine barakken vuurwerk wordt geassembleerd. Wanneer er dan een ‘ongelukje’ gebeurd, gaan er tenminste niet zoveel mensen dood. Toen we na het eten richting ons appartement liepen was het een drukt van jawelste omdat Celine Dion aan het optreden was in het stadion. Van alle kanten snelde mensen naar ons toe om ons kaartjes, verrekijkers e.d wilde aansmeren. Ons oog viel op de schilderijen/foto’s die een van de verkopers op straat aan het verkopen was. We zijn namelijk druk in de weer om het appartement van Tim en Peter op te fleuren en een fototje aan de wand kan natuurlijk nooit kwaad. De man stelde een prijs van 10 yuan vast waar hij totaal niet vanaf week. Omdat afdingen geen zin had en zelfs de ‘wegloop-taktiek’ geen resultaat gaf, zagen we (voorlopig) af van de aankoop. Hoe we erbij kwamen weet ik niet meer precies, maar enkele minuten later stonden we naast de verkoper. Beide brachten we onze verkoop-skills in praktijk en stonden als twee volwaardige marktkooplui de foto’s aan de man te brengen. Door chinezen werden we aangekeken als twee gekken, maar de vele westerse mensen die op Celine waren afgekomen konden onze grap wel waarderen. Twee waren er zelfs zo van onder de indruk dat ze ons product gretig afnamen. Toen de grootste massa voorbij was gekomen keerden we terug bij de vriendelijke verkoper. We wilde net onze knip trekken om toch een foto te kopen, maar werden getrakteerd op vier gratis exemplaren. Kennelijk vond hij ons werk goed genoeg en meende hij dat we mensen naar zijn standje hadden gelokt. En natuurlijk waren de foto’s na vanavond niks meer waard. Hij heeft niet in de gaten gehad dat we twee foto’s hadden gekocht, dus een hoop gelach, geschreeuw en verkooppraatjes resulteerde in vier foto’s en 20 yuan in de pocket. Ik voorspel een goude toekomst voor ons!

’s Avonds hebben we eens echt rustig aan gedaan en voor één uur lag ik dan ook op bed. De volgende ochtend moesten we namelijk al om 9.15 uur met de taxi richting het voetbalveld. Om 11 uur moesten we aantreden tegen het koreaanse team. Het werd een wedstrijd die we niet snel zullen vergeten. Bij rust was de stand terecht 1-1. De koreanen waren iets beter dan ons, maar faalde hopeloos in de afronding. Na rust was het heel andere koek. Binnen tien minuten keken we door slap verdedigen en domme fouten  tegen een achterstand van 1-4 aan. De mouwen werden opgestroopt en door een penalty die vakkundig benut werd kwam er vuur in het elftal. Onder het motto: ‘we gonna have Korean for diner’ werd al strijdend naar een ongelofelijke 5-4 overwinning gewerkt. Helaas duurt het vier weken (!) voordat we onze stunt kunnen voortzetten tegen de nummer twee, de latino’s. Het biertje op de overwinning smaakte in iedergeval geweldig!

’s Middags was het tijd om onze oranje pakken op te halen. Vorige week bleken ze niet helemaal naar wens te zijn en moesten hier en daar dus even aangepast worden. De vier heren in feloranje pakken trokken wederom veel aandacht op de markt, maar het vakwerk was deze keer wel naar behoren gedaan. Zelfs onze duitse ploeggenoot heeft er eentje laten aanmeten, de sukkel! Even het resttant bedrag afreken en de buit was binnen. Inmiddels wordt oranjebitter ingevlogen en zelfs een open dubbeldekkerbus geregeld om ons op 30 april door de stad te rijden. Onze eerste vrije zaterdagmiddag moest natuurlijk goed benut worden. Al weken wachten we op enigszins helder weer om naar de hoogste toren van de stad te gaan. Vandaag was het eindelijk naar wens en we hebben dan ook de metro gepakt naar Pudong. Dit is het nieuwe (business) gedeelte van de stad aan de overkant van de rivier. Het is er erg rustig vergeleken met de andere kant van de stad en ongelofelijk dat hier tien/vijftien jaar geleden alleen rijstvelden waren. De Jin mao toren is momenteel de hoogste toren van Shanghai, maar wordt voorbijgestreeft door de nieuwe toren die er vlak naast wordt gebouwd. Helaas is deze nog in aanbouw en moeten we het doen met zijn 84 verdiepingen hoge broertje, de Jin Mao (uiteraard vernoemd naar china’s grote vriend). Natuurlijk waren we weer te eigenwijs om een kaartje te kopen en gingen dus zelf op onderzoek uit. Via de hotel lobby kwamen we op de 54e etage. Hier is het hotel cafe/restaurant gevestigd en nodige erg uit voor een biertje. Aan het raam met fantastisch uitzicht over de stad hebben we dan ook een heerlijk helder heineken biertje gedronken. Op zo’n moment voel je je toch de koning te rijk. Maar de 54e verdieping is natuurlijk niets ten opzichte van 88. We vervolgde onze weg via aanwijzingen van het personeel naar het aurium. Vanuit hier kun je van binnenuit naar de nok van het gebouw kijken. Om dit atrium heen zijn alle hotelkamers te vinden. Het leek niet zo hoog, maar toen we de lift naar boven namen en naar zo’n 30 verdiepingen naar beneden keken, kregen we toch de kriebels (foto). Op deze 87e verdieping zit een club. Het is de enige plaats in Shanghai waar Grolsch beugels verkrijgbaar zijn. Als wannabe Enschede’er was de teleurstelling minstens zo groot toen de ober ons meedeelde; ‘out of stock’. Doordat dit feestje niet door ging ben ik genoodzaakt nog eens terug te gaan.  We hebben nog wel even genoten van het uitzicht en zijn vervolgens huiswaarts gekeerd om de voorbereidingen voor een feestje te treffen.

Zaterdagavond hebben Tim en Peter namelijk de Nederlandse garde en een paar andere expats uitgenodigd om een biertje te gaan drinken. Het bleek een gezellige voorbereiding op een avondje uit zonder al te veel bijzonderheden. Omdat het de laatste avond van Erik was besloten we dat we hem even de meest gave uitgaansgelegenheden van Shanghai te laten zien. In twee uur tijd zijn we in vijf verschillende tenten geweest. Het raarst was, dat er bijna niemand aan het feesten was. Het was overal zo rustig, dat er ergens anders wel een superfeest moet zijn geweest. Tot op heden zijn we echter nog steeds niets van deze mystery party vernomen. Bij thuiskomst hebben we Freddy, die met hoofdpijn thuis was gebleven, nog even hardhandig gewekt voor een gebakken eitje. Lekker Hollands om 5 uur ’s nachts.

De volgende ochtend bleek het voor verscheidende mensen nogal lastig om a) op tijd uit bed te komen en b) vervolgens ook op de afgesproken tijd aanwezig te zijn en geen andere dingen te gaan doen! Na een paar uurtjes wachten en stijgende ergenissen van Peters en mijn kant konden we, hoewel verlaat, toch vertrekken naar het evenement waarop we ons verheugde. Bij toeval was ik erachter gekomen dat dit weekend de A1 grandprix in Shanghai werd gereden. Voor de leken: dit is de tegenhanger van de F1. Kaartjes bestellen kon niet meer op korte termijn, dus zijn we er taxi afgereist naar het Shanghai International racingtrack, op ongeveer 40 km vanaf ons appartement. Een rustige snelweg bracht ons naar het afgelegen, redelijk nieuwe complex. De rust die er heerste bevestigde maar weer dat dit soort westerse evenementen hier nog niet echt aanslaan. De taxi stopte en na afgerekend te hebben liepen we richting het stadion. De enige ingang werd bewaakt door een rij politiemannen. Op het moment dat we richting de agenten stapte brak de hel los. Een enorm lawaai van motoren kwam achter de tribune vandaan. Waar Peter en ik al bang voor waren: We hadden de start gemist. Ietswat teleurgesteld gingen we op zoek naar kassa om een kaartje te gaan kopen. Een van de agenten vertelde ons doodleuk dat we geen kaartjes meer konden kopen..

Gelukkig wees hij direct naar een kudde mannen die met dikke pakken papier stonden te zwaaien. We werden dus door een agent gewezen op de illigale kaarten handel. Zodra zij in de gaten hadden dat wij blanken kaartjes nodig hadden was het ieder voor zich. Direct werden we omsingeld door deze verkopers die allemaal de beste kaartjes voor de beste prijs hadden. Na kunst en vliegwerk bemachtigde we allemaal een kaartje (sommige zelfs gratis). Ikzelf duwde een van hen 100 yuan, 9 euro, in de hand en trok er drie kaartjes uit. Natuurlijk was dit niet de bedoeling en had ik 100 per kaartje moeten betalen. Eigenwijs naar de stribune doorlopen dan maar. Het bleek wel een hele stugge chinees te zijn. Tot en met mijn stoel op de tribune bleef hij mij achtervolgen en aan mijn schouders trekken en schreeuwen dat ik hem geld verschuldigd was. Na een paar elleboogjes en boze blikken haakte hij na een kwartier gelukkig af.

Wat een lawaai maken die machines zeg, echt een super ervaring om dit een keer mee te maken. We konden rustig een plekje zoeken op de hoofdtribune. De Nederlandse bolide stelde helaas een beetje teleur. Op de achtiende positie kon Jeroen niet veel potten breken en uiteindelijk won het Amerikaanse team dan ook de race. Op weg naar buiten kregen we een smsje van de andere helft van ons gezelschap. Zij zaten midden in de persconferentie! Dit kan ook alleen maar in China! Een van hen heeft de winnaar nog een vraag gesteld en na afloop zijn ze nog even een praatje en een foto met hem gaan maken. We besloten met z’n vieren op zoek te gaan naar de anderen. Via een zij-ingang kwamen we in een media-room boven het circuit. Een paar honderd stoeltjes en minstens evenveel TV-schermen vulde deze kamer die aan weerszijde uitzicht gaf op het circuit. Het is in China eigenlijk vrij gemakkelijk om op dit soort locaties te komen. Door het ‘taalprobleem’ kom je onschuldig over en door de westerse look gaat men ervanuit dat je weet wat je doet en waarschijnlijk belangrijk bent. Zonder benodigde batch konden we dan ook overal zo doorlopen. Vanuit de media-room viel onze ogen op een vijftal ferrari’s die achter de pitstraat geparkeerd stonden. Peter besloot dan ook dat de volgende missie ons daar moest brengen. Met de lift naar beneden kwamen we eigenlijk direct in deze straat. De wederhelft van onze groep stond net op het balkon een praatje met de winnende coureur te maken en kwamen direct onze kant op. Via de garage van het franse team stonden we gewoon in de pitstraat van het circuit. Er was een ferrari evenement bezig waarbij mensen die lid zijn van de club (dat mag als je drie ferrari’s bezit) na de race een paar rondjes mogen rijden. De auto’s waarmee geraced werd (omgebouwde ferrari Enzo) zijn zo’n 5 miljoen euro waard! Nu we toch hier waren moest er natuurlijk even een praatje gemaakt worden met het Nederlandse team. Met de geplaatste openingszin van Tim: ‘Ging goed hé?’ was het ijs direct gebroken. Een van de monteurs nam ruim de tijd om enthousiast te vertellen hoe het er allemaal aan toe ging. Er bleek een fout in de auto te zitten, die men ’s nachts tevergeefs nog tot de late uurtjes heeft proberen op te lossen, die ervoor zorgte dat de 18e plaatst helaas het hoogst haalbare was. Na een minuut of twintig moest hij toch echt verder en dat gaf ons de gelegenheid om nog eens verder rond te kijken. Nog steeds raasde de ferarri’s over het circuit en dat is toch wel indrukwekkend van 5 meter afstand. Ook van dichtbij namen we een kijkje bij deze auto’s en we mochten zelfs even plaatsnemen op de bijrijdersstoel van een van de wagens. Helaas zat een rondje racen er niet in ;) Misschien de volgende keer.

Nog steeds onder de indruk van de belevenissen eerder die middag namen we een taxi naar huis en bestelde wat sandwiches als diner. Een potje poker en ouderwets radio langs de lijn zorgde voor een mooie afsluiting van het weekend.

Bekijk zoiezo de foto's van de GP hier

P.S. Ik heb een beetje ruzie met het upload programma van de foto's. Heb alles gewist, dus ook somige reacties op foto's (sorry!).